ผมชื่อบาสซัม ผมเป็นคนเอาจริงเอาจังและเคร่งศาสนามาก เมื่อผมอายุ 18 ปี ผมได้เข้าร่วมกลุ่มอิสลาม โดยมีญาติของผมเป็นผู้นำกลุ่ม หลังจากที่ผมเข้าร่วมได้ไม่นาน พวกเขาก็สอนให้ผมใช้ปืนและทำระเบิด!
ตอนนั้นเองที่ผมเริ่มตั้งคำถามกับศาสนาอิสลาม ผมไม่อยากจะทำร้ายคนอื่นเพื่ออัลลอฮฺ เพราะอิสลามควรจะเป็นเส้นทางอัน “สันติ” ไปสู่อัลลอฮฺ ผมคิดว่าตัวเองน่าจะมีบางอย่างที่ยังไม่เข้าใจ ผมจึงเริ่มศึกษาอัลกุรอานและหะดีษอย่างจริงจังอีกครั้ง
หลังจากนั้น 2-3 ปี ผมก็ประหลาดใจกับสิ่งที่ผมค้นพบ “นี่ไม่ใช่หนทางอันสันติสู่อัลลอฮฺ!” แต่คือความรุนแรง! ผมเริ่มสับสนกับความศรัทธาของตัวเอง การเคร่งศาสนาและความศรัทธานี้ไม่ได้ทำให้ผมใกล้ชิดอัลลอฮฺมากขึ้น แต่...มันกำลังนำผมออกห่างอัลลอฮฺ
การรู้ว่าตัวเองกำลัง “เดินผิดทางมาทั้งชีวิต” ทำให้ผมเจ็บปวดมาก ผมเริ่มมีอาการผิดปกติทางอารมณ์ ผมเริ่มเสพยาและถอยห่างจากอัลลอฮฺมากขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุด...ผมก็หยุดพูดถึงอัลลอฮฺ
วันหนึ่ง ผมได้พบกับชายคนหนึ่งที่เต็มไปด้วยความรัก เขารักทุกคน แม้กระทั่งคนที่อยากจะฆ่าเขาให้ตาย ผมมารู้ทีหลังว่าชายคนนี้เป็น “ผู้ติดตามอัลมาซีฮฺ”
เรื่องนี้ทำให้ผมประหลาดใจมากเพราะว่าชาวมุสลิมมักพูดไม่ดีเกี่ยวกับเขา แต่เพราะผมประทับใจที่ชายคนนี้รู้จักแสดงความรักต่อคนอื่น ในที่สุด...เขาก็กลายมาเป็นเพื่อนของผม
วันหนึ่ง ผมขอคัมภีร์อินญีลจากเขามาอ่าน... ผมเริ่มเห็นความแตกต่างระหว่างสิ่งที่อินญีลกล่าวไว้ กับสิ่งที่ผมได้เรียนมา
ผมรู้สึกทึ่งมากที่รู้ว่า “ทุกคนทำบาป” ยกเว้นอีซา อัลมาซีฮฺ แม้แต่นบีท่านอื่นๆ เช่นนบีอิบราฮิม นบียะกูบ หรือนบีดาวูด ก็ยังทำสิ่งผิดต่ออัลลอฮฺ ไม่มีใครเป็นคนบริสุทธิ์เลยในสายตาของอัลลอฮฺ ยกเว้นเพียง อีซา อัลมาซีฮฺ เท่านั้น
ใจหนึ่ง...ผมก็ไม่เชื่อ แต่อีกใจ...ผมก็อยากจะเชื่อ ผมต่อสู้กับสิ่งนี้มาประมาณ 1 ปี จนในที่สุดผมก็ตัดสินใจว่าอยากจะติดตามและเรียนรู้จักอีซา อัลมาซีฮฺจริงๆ
ตอนที่ผมดุอาห์เพื่อขอให้รู้จักอีซามากขึ้น นั่นครั้งแรกในชีวิตที่ผมรู้สึกถึง “การสถิตอยู่ของอัลลอฮฺ” ผมอธิบายไม่ถูกว่าความรู้สึกนั้นเป็นยังไง แต่ผมมั่นใจว่าอัลลอฮฺอยู่กับผมเวลานั้น ต่อมาผมก็รู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้งเมื่อรู้ว่าผมเคยทำผิดบาปต่ออัลลอฮฺมากมายหลายอย่าง
ตั้งแต่วินาทีนั้นเป็นต้นมา... ผมได้ติดตามอีซา อัลมาซีฮฺ ผมก็ได้รับการปลดปล่อยจากยาเสพติด และได้เห็นว่าชีวิตของผมเปลี่ยนแปลงไป
เมื่อพ่อของผมรู้ว่าผมมา “ติดตามอัลมาซีฮฺ” แล้ว ท่านก็ส่งคนมาจับกุมผม ผมต้องเข้าคุก ต้องถูกทรมานด้วยเครื่องช็อตไฟฟ้า ถูกทุบตี และถูกทรมานอีกหลายอย่างเพื่อบังคับให้ผมกลับไปสู่ความศรัทธาเดิม แต่... ผมไม่หันกลับไปอีกแล้ว!
จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี ที่ถูกขังและทรมาน ถึงอย่างนั้น... ผมก็ไม่เคยปฏิเสธอีซา อัลมาซีฮฺที่ผมศรัทธา
ในที่สุดผมก็ถูกปล่อยออกจากคุก ผมจึงตัดสินใจย้ายไปอยู่ที่ประเทศอื่น
แม้ผมจะผ่านความทุกข์มามากมาย แต่ผมก็เห็นว่าอัลลอฮฺอวยพรผมหลายอย่าง และพรที่สำคัญที่สุดคือ “ความมั่นใจว่าอัลลอฮฺจะอยู่กับผมตลอดไป”
ผมตัดสินใจแล้วว่าจะใช้ชีวิตที่เหลือเพื่อบอกผู้คนถึง “ความรักอันยิ่งใหญ่” ที่อัลลอฮฺมีต่อเรา
“อย่ากลัว แต่จงพูดและอย่าเงียบ” (กิจการ 18:9)
